Ik krijg ontzettend veel positieve reacties op de mooie berichten van Felero, wat zijn we hard gegroeid samen en wat ben ik gek op dit paard! Toch is het tijd voor een kleine reality-check die ik ook graag even wil delen, want het gras is niet altijd groener bij de buren…

Omdat Felero en ik geselecteerd zijn voor het EK Iberische paarden in oktober zijn we ons optimaal aan het voorbereiden, en dat is best nog een lange periode om te overbruggen als je goed in vorm bent. Voldoende rust nemen, niet 3 maanden achter elkaar proberen te pieken en de training voldoende afwisselend en leuk houden zijn dan belangrijk. Een beetje wedstrijdritme houden ook en omdat er verder geen MCI wedstrijden zijn rijden we af en toe een Z1-proef op verschillende locaties.

Afgelopen weekend was er een mogelijkheid om kür op muziek te rijden bij ons in het dorp. Ik zag het wat laat maar kon er nog net bij, superfijn want dat kan op niet zo veel plekken. Dus thuis nog een keer de kür doorgereden en op pad!

Ik vind het ontzettend leuk om kür op muziek te rijden en we hebben een prachtige choreo (als zeg ik het zelf), dus geen zenuwen en alleen maar zin. Het losrijden was waanzinnig, Fé was zo gefocust en ik had hem voor het eerst precies ontspannen, scherp en genoeg op adem om de perfecte start te maken.

De baan rondrijden ging zonder problemen, het duurde wel even voor we mochten beginnen. Twee keer werd ik aangesproken door de jury die niet wist wie ze in de ring had en hoe het protocol van de Iberische proef werkte. Geen probleem, maar het verstoort wel je concentratie. En net voordat de bel ging om te starten zag Felero iets bewegen achter de bosjes naast de ring waar hij vreselijk van schrok.

Met nog 15 seconden voor ik moest starten kreeg ik hem niet meer helemaal op mij geconcentreerd. We begonnen aan de kür en een heel deel ging nog prima, maar hij bleef afgeleid en gespannen. Verre van het optimale gevoel en niet eens in de buurt van wat we samen kunnen. Omdat alles in dienst staat van het EK en ik zijn vertrouwen niet op het spel wil zetten heb ik afgegroet. Ik mocht nog even een rondje draven van de jury en hoewel hij één hoek nog steeds niet vertrouwde gingen we ontspannen aan een lange teugel de baan uit.

Waarom ik dit deel? Omdat ik de laatste tijd reacties krijg van mensen dat het bij ons altijd zo makkelijk lijkt. Dat het geen moeite kost, dat ik zo weer met een paard bovenin rijd en waarom het bij hen altijd moeilijker is. De mooie berichten zijn leuker om te delen, maar de weg naar succes is hobbelig en met omwegen. Ik ben ervan overtuigd dat mijn beslissing voor de lange termijn de juiste was, maar op dat moment baal ik natuurlijk ook. Niet van Felero, maar van het onverwachte en het bijna ontrainbare aspect van dit incident. Je ziet op social media nooit het hele plaatje, dus ik voelde de behoefte om dit met jullie te delen.

Plan de campagne:
– Nog meer nieuwe locaties opzoeken
– Bosritten maken zodat hij went aan ritselende bosjes
– Vooral niet te veel piekeren en blijven genieten van het proces
– Uitgebreid baan verkennen in oktober

En genieten van de prachtige reel die cvdz-fotografie alsnog heeft gemaakt tijdens de kür, wat is hij knap he :)

Wil je ook bouwen aan de band met je paard, zodat je niet alleen meer vertrouwen in elkaar krijgt maar ook meer voor elkaar krijgt? En daar dan ook weer andere mensen en paarden verder mee kunt helpen? Oriënteer je dan eens op de Freestyle instructeursopleiding en draag bij aan het verhogen van kennis en paardenwelzijn in Nederland.